ستاره چیست و چگونه تشکیل میشود

آیا تا به حال به آسمان شب خیره شده اید و به این فکر کرده اید که ستاره ها چگونه تشکیل میشوند؟ تولد یک ستاره تعادلی فریبنده از گاز، غبار و انرژی است.

انتقال از ذرات آرام کیهانی به اجرام آسمانی تابشی فرآیندی است که به همان اندازه پیچیده و باشکوه است. برای کشف مراحل تشکیل ستاره، روشن کردن تکاملی که کیهان را روشن میکند، با Bloginoo همراه باشید.

از ابرهای گاز گرفته تا توپ های آتشین

در فضا، سحابی ها ابرهای غول پیکر از گاز و غبار در سرما و یکنواختی به سر میبرند. آنها را به عنوان شهر های آرام و خواب آلود کهکشان راه شیری در نظر بگیرید.

اکنون، یک تازه وارد، شاید یک دنباله دار رگه دار یا موج ضربه ای از یک ابرنواختر دور را تصور کنید که در حال حرکت است. این اختلالات مانند موتور سیکلت در حال چرخش که کل یک بلوک را بیدار میکند، در حالی که همه چیز را بهم میزند باعث تشکیل ستاره میشود.

در درون این سحابی های فعال، ذرات با هم برخورد میکنند و شروع به تشکیل توده ها میکنند. همانطور که این توده ها مواد بیشتری را انباشته میکنند، حجم آنها افزایش مییابد. آنها به لطف گرانش خود، گاز و غبار بیشتری را از ناحیه ستاره ساز اطراف میکشند. این توده ها در طی یک میلیون سال (ببخش یا بگیر)، به بدن های متراکمی تبدیل میشوند که به عنوان پیش ستارگان شناخته میشوند.

با گرما و فشار کافی، قلب پیش ستاره ما مشتعل میشود و همجوشی هسته ای آغاز میشود. اتم های گاز هیدروژن شروع به ذوب شدن میکنند و هلیوم ایجاد میکنند و مقدار زیادی انرژی آزاد میکنند.

با این حال، در این مرحله، نیروی بیرونی این همجوشی برای مقابله با کشش گرانش به داخل کافی نیست. این مانند تلاش برای روشن کردن آتش با چوب مرطوب است. گرما وجود دارد، اما هنوز آن شعله ای که انتظارش را داریم نیست.

قانون تعادل ستاره ای

با گذشت زمان، همانطور که پیش ستاره مواد بیشتری را جذب میکند و بیشتر گرم میشود، همه چیز به نقطه اوج میرسد. هنگامی که جرم کافی (فکر کنید حدود 0.1 برابر جرم خورشید خودمان است) در پیش ستاره فرو میریزد، تبدیلی شگرف و آتشین را تجربه میکند.

فوران های عظیم گاز فوران میکنند و گاز و غبار باقی مانده را پاک میکنند. در نهایت ستاره به حالت پایداری میرسد، جایی که انرژی ساطع میکند کشش گرانشی را که تجربه میکند کاملاً متعادل میکند. تبریک میگویم، ستاره ما اکنون به جمع ستاره های سکانس اصلی پیوسته است!

زندگی و زمان ستارگان

طول عمر یک ستاره یک اندازه نیست. برای ستاره هایی مانند خورشید ما، حدود 50 میلیون سال طول میکشد تا به مرحله توالی اصلی برسند، جایی که تا حدود 10 میلیارد سال درخشان باقی میماند [منبع : ناسا].

در طرف دیگر طیف، ستارگان پرجرم، به ویژه ستارگان پرجرم، مانند ستارگان Wolf-Rayet، سریع زندگی میکنند و حتی سریعتر میسوزند. با جرمی حداقل 20 برابر خورشید، آنها به شدت داغ میدرخشند اما تنها چند میلیون سال پس از رسیدن به دنباله اصلی به ابرنواختر تبدیل میشوند [منبع : ناسا].

کهکشان راه شیری ما خانه ستارگان مختلفی است : از ستارگان کم جرم گرفته تا ستارگان پر جرم، از ستاره های نوترونی گرفته تا منظومه های ستاره ای متعدد. همه آنها مسیر های منحصر به فرد تکامل ستاره ای خود را دارند که تحت تأثیر جرم، گاز اطراف و محیط اطرافشان است.

مناطق معروف ستاره ساز و مهد کودک های ستاره

یکی از مشهور ترین مناطق ستاره زایی که با چشمان ما (و تلسکوپ ها) قابل مشاهده است، سحابی شکارچی است. یک مهد کودک ستارگان، محل گرمایش ستارگان تازه متولد شده است و نگاهی اجمالی به مراحل مختلف تولد ستاره ها ارائه میدهد.

چه در حال نگاه کردن به تصویر هابل باشید و چه از طریق تلسکوپ، این سحابی منظره ای فوق العاده را ارائه میدهد.

یکی دیگر از مناطق نمادین سحابی عقاب است که به دلیل "ستون های آفرینش" معروف است. این ستون های عظیم از ابر های گازی و غباری در حال شلوغی با فعالیت ستاره زایی هستند.

با نگاه به آینده

همانطور که ستارگان زندگی میکنند و میمیرند، آنها محیط بین ستاره ای را با عناصر سنگین تر غنی میکنند و تضمین میکنند که نسل بعدی ستارگان و منظومه های سیاره ای دارای مواد لازم برای شیمی پیچیده و شاید حیات هستند.

رقص شکل گیری ستاره، زندگی و مرگ ستاره‌ ای در راه شیری ما و دیگر کهکشان ها ادامه دارد و تضمین میکند که کیهان مکانی پویا و همیشه در حال تکامل باقی بماند.