تعریف سحابی و مکان و انواع آن

در این پست از سایت bloginoo به بررسی تعریف سحابی و مکان و انواع آن پرداخته ایم.

سحابی ها ابر های غول پیکری از گاز بین ستاره ای هستند که نقش کلیدی در چرخه زندگی ستارگان دارند. سحابی یک کلمه لاتین به معنای "ابر" است، اما در یک زمینه نجومی، به هر جرم آسمانی اطلاق میشود که هنگام مشاهده از طریق تلسکوپ، شبیه ابر به نظر میرسد.

زمانی که تلسکوپ ها به اندازه امروز قدرتمند نبودند، این اصطلاح کهکشان هایی مانند همسایه ما آندرومدا را در بر میگرفت، که اغلب به عنوان "سحابی آندرومدا" شناخته میشد.

با این حال، با بهره مندی از تلسکوپ های مدرن میدانیم که کهکشان ها اصلاً ابر مانند نیستند، بلکه از میلیارد ها ستاره تشکیل شده اند. این بدان معناست که ستاره شناسان اکنون کلمه سحابی را برای ابر های واقعی از گاز و غبار که در داخل کهکشان خودمان قرار دارند، استفاده میکنند.

سحابی در کجا واقع شده است؟

سحابی ها اغلب در فضای بین ستاره ها که به عنوان محیط بین ستاره ای شناخته میشود، یافت میشوند. به طور متوسط، این منطقه تنها حاوی حدود یک اتم در هر سانتی متر مکعب است. با این حال، در مکان های خاصی چگالی میتواند به طور قابل توجه ای بیشتر از این باشد. به اندازه ای بالا که از طریق تلسکوپ قابل مشاهده باشد.

نتیجه چیزی است که ما آن را سحابی مینامیم، و آنها از دیدنی ترین مناظر در نجوم هستند. در واقع بسیاری از نمادین ترین تصاویر تلسکوپ هابل، مانند "ستون های آفرینش"، تصاویری از سحابی هستند.

انواع مختلفی از سحابی ها بسته به نحوه تشکیل و ترکیب آنها وجود دارد. بیشتر سحابی ها عمدتاً از گاز ساخته شده اند که میتواند با نور خود بدرخشد و نمایشگر های رنگارنگی را ایجاد کند که ما با آن آشنا هستیم.

اما سحابی های دیگر مانند به اصطلاح “سحابی تاریک” از نظر ترکیب بسیار غبار آلودتر هستند و این غبار به جای درخشان کردن، مانع از نور اجسام دورتر فراتر از آن میشود.

رابطه بین سحابی و ستارگان

سحابی ها در چرخه زندگی ستارگان، چه در زمان تولد و چه در هنگام مرگ، نقش کلیدی دارند. ستارگان در توده های متراکم از گاز، غبار و مواد دیگر در داخل سحابی های گسیلی پراکنده متولد میشوند که اغلب به آنها «مهد کودک های ستاره ای» نیز گفته میشود.

ستون های آفرینش هابل مانند سحابی معروف شکارچی در این دسته قرار میگیرد که ممکن است خودتان آن را از طریق دوربین دوچشمی یا تلسکوپ کوچک دیده باشید.

نیروی اصلی در اینجا گرانش است، که باعث میشود محیط ضعیف بین ستاره ای به یک سحابی متراکم شود، و گرانش که باعث میشود توده های درون سحابی به ستاره ها متلاشی شوند.

در انتهای دیگر زندگی یک ستاره، با نوع متفاوتی از سحابی گسیلی مواجه میشویم. ستارگانی مانند خورشید به زندگی خود به عنوان کوتوله های سفید بسیار فشرده پایان میدهند، اما با کوچک شدن در این فاز، ابرهای گازی را آزاد میکنند که به اصطلاح "سحابی سیاره ای" را تشکیل میدهند. این یک نام نسبتا گمراه کننده است، زیرا چنین سحابی ها هیچ ارتباطی با سیارات ندارند.

برخلاف سحابی های گسیل پراکنده، این سحابی ها ظاهر واضح تری دارند، معمولاً به شکل دایره‌ای، که وقتی ویلیام هرشل برای اولین بار آنها را در دهه 1780 مشاهده کرد، به یاد یک سیاره می افتاد.

همه ستارگان روز های خود را در آرامش نسبی یک سحابی سیاره ای به پایان نمیرسانند. ستاره ای که جرم آن بسیار بیشتر از خورشید است، در نهایت به عنوان یک ابرنواختر منفجر میشود، و زباله هایی که از آن انفجار به بیرون پرتاب میشوند، نوع دیگری از سحابی به نام باقیمانده ابرنواختر را تشکیل میدهند. معروف ترین آنها سحابی خرچنگ است که تمام آن چیزی است که از یک ابرنواختر دیدنی باقی مانده است که توسط ستاره شناسان چینی در سال 1054 مشاهده شد.

دیدن سحابی ها در رنگ های زنده

برای ثبت طبیعت تماشایی سحابی ها، تلسکوپ ها مانند تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) از تشعشعات فروسرخ ساطع شده توسط سحابی ها برای ایجاد تصویر استفاده میکنند.

نور مرئی ساطع شده از ستارگانی که در داخل و اطراف یک سحابی شکل میگیرند، میتواند توسط ابر های متراکم کیهانی از گاز و غبار که یک سحابی را تشکیل میدهند مسدود شود. بنابراین، دانشمندان باید به سایر طول موج های نوری که از سحابی ساطع میشوند، مانند تشعشعات فروسرخ توجه کنند.

دوربین های مادون قرمز روی JWST برخی از دقیق ترین تصاویر سحابی ها مانند سحابی سیاره ای حلقه جنوبی را از بین برده‌اند. سحابی حلقه جنوبی همچنین به عنوان NGC 3132 شناخته میشود. در فاصله 2500 سال نوری از زمین و خانه یک ستاره در حال مرگ در هسته آن است.

JWST با استفاده از دوربین مادون قرمز نزدیک (NIRCam) و ابزار مادون قرمز میانی (MIRI)، یکی از دقیق ترین تصاویر از این سحابی را ثبت کرده است. در دو تصویر بالا، JWST لایه هایی از گاز و غبار را در سحابی حلقه جنوبی ثبت کرده است. هر لایه با بیرون راندن ماده کیهانی از ستاره در حال مرگ مرکزی ایجاد شده است.