در "منطقه مرگ" کوه اورست چه اتفاقی برای بدن شما می افتد

در این پست از سایت bloginoo به بررسی منطقه مرگ کوه اورست پرداخته ایم.

بدن انسان در سطح دریا بهترین عملکرد را دارد. در اینجا، سطح اکسیژن برای مغز و ریه های ما کافی است. در ارتفاعات بالا، بدن ما نمی تواند به درستی عمل کند.

اما اگر کوهنوردان بخواهند به قله اورست، بلندترین قله جهان با ارتفاع 29029 فوت (8848 متر یا 5.5 مایل) از سطح دریا صعود کنند، باید وارد منطقه ای شوند که به "منطقه مرگ" معروف است. این منطقه ارتفاع بالای 8000 متر است، جایی که اکسیژن آنقدر کم است که بدن دقیقه به دقیقه و سلول به سلول شروع به مردن می کند.

در منطقه مرگ، مغز و ریه های کوهنوردان برای دریافت اکسیژن گرسنه است، خطر حمله قلبی و سکته مغزی افزایش می‌یابد و قضاوت آنها به سرعت بدتر می‌شود.

شاونا برک، کوهنوردی که در سال 2005 به اورست صعود کرد، به Business Insider گفت : "بدن شما در حال شکستن است و اساساً می میرد." این به مسابقه ای با زمان تبدیل می شود.

در سال 2019، حداقل 11 نفر در اورست جان خود را از دست دادند که تقریباً همه آنها مدتی را در منطقه مرگ سپری کردند. معلوم شد که این یکی از مرگبارترین فصل های اورست در تاریخ اخیر بوده است.

برخی از شرکت‌های اکسپدیشن، این مرگ ها را به گردن جمعیت می‌اندازند و خاطرنشان کردند که در دوره‌های نادری از هوای خوب، قله آنقدر با کوهنوردان خفه می‌شد که مردم برای مدت طولانی در منطقه مرگ گیر می‌کردند. کاتماندو پست گزارش داد در 22 می 2019، 250 کوهنورد برای رسیدن به قله تلاش کردند و بسیاری از کوهنوردان مجبور شدند در صف منتظر بمانند تا بالا و پایین شوند.

این ساعات اضافی و برنامه ریزی نشده در منطقه مرگ ممکن است آن 11 نفر را در معرض خطر بیشتری قرار دهد، اگرچه تعیین علل خاص هر مرگ دشوار است.

یکی از کوهنوردان گفت که صعود به اورست مانند "دویدن روی تردمیل و تنفس از طریق نی" است.

یک ترافیک مرگبار در کوه اورست وجود دارد زیرا کوهنوردان مجبور می شوند در "منطقه مرگ" منتظر بمانند.

در سطح دریا، هوا حاوی حدود 21 درصد اکسیژن است. اما بالای 12000 فوت سطح اکسیژن 40 درصد کمتر است.

جرمی ویندزور، پزشکی که در سال 2007 به عنوان بخشی از اکسپدیشن Caudwell Extreme Everest به اورست صعود کرد، به مارک هورل وبلاگ نویس اورست گفت که نمونه خون گرفته شده از چهار کوهنورد در منطقه مرگ نشان می دهد که کوهنوردان فقط یک چهارم اکسیژن خود را حمل می کردند. اما زنده بودند در سطح دریا مورد نیاز است.

ویندزور گفت : این ها با داده های یافت شده در بیماران در آستانه مرگ قابل مقایسه بود.

به گفته کوهنورد و فیلمساز دیوید بریشرز، در پنج مایلی بالاتر از سطح دریا، اکسیژن آنقدر کم در هوا وجود دارد که حتی با مخازن هوای اضافی، می توان احساس «دویدن روی تردمیل و تنفس از طریق نی» را داشت.

کوهنوردان باید خود را با کمبود اکسیژن وفق دهند

کمبود اکسیژن منجر به خطرات بی شماری برای سلامتی می شود. هنگامی که میزان اکسیژن در خون شما به کمتر از حد معینی می‌رسد، ضربان قلب شما تا 140 ضربه در دقیقه افزایش می‌یابد که خطر حمله قلبی را افزایش می‌دهد.

کوهنوردان باید قبل از تلاش برای صعود به اورست به بدن خود فرصت دهند تا با شرایط سخت ریه در هیمالیا سازگار شود. اکسپدیشن ها معمولاً حداقل سه سفر به بالای کوه از کمپ اصلی اورست انجام می دهند (که تقریباً 17600 فوت بالاتر از هر کوه در اروپا است)، با هر سفر متوالی چند هزار فوت بالاتر قبل از فشار به قله. می رود.

در طول آن هفته‌ها در ارتفاع بالا، بدن شروع به تولید هموگلوبین بیشتری (پروتئین موجود در گلبول‌های قرمز خون که به حمل اکسیژن از ریه‌ها به بقیه بدن کمک می‌کند) برای جبران آن می‌کند. اما هموگلوبین بیش از حد می تواند خون شما را غلیظ کند و پمپاژ خون در بدن را برای قلب دشوارتر کند. این می تواند منجر به سکته مغزی یا تجمع مایع در ریه های شما شود.

در اورست، وضعیتی به نام ادم ریوی در ارتفاع بالا (HAPE) رایج است. یک کاوشگر گوشی پزشکی سریع می‌تواند صدای کلیک را هنگام نشت مایع به ریه‌ها نشان دهد. علائم دیگر عبارتند از:

• خستگی
• احساس خفگی قریب الوقوع در شب
• ضعف
• سرفه مداوم که مایع سفید آبکی یا کف آلود بیرون می آورد
• گاهی اوقات سرفه آنقدر شدید است که می تواند ترک بخورد یا دنده ها را جدا کند.

کوهنوردان مبتلا به HAPE همیشه حتی در حالت استراحت دچار تنگی نفس می شوند.

در منطقه مرگ، مغز شما ممکن است شروع به متورم شدن کند و باعث تهوع و اسکیزوفرنی شود.

پیتر هکت، متخصص و پزشک ارتفاعات به PBS گفت که سازگاری با ارتفاع منطقه مرگ امکان پذیر نیست.

یکی از بزرگترین عوامل خطر در ارتفاع 26000 فوتی، هیپوکسی است، فقدان گردش خون کافی اکسیژن به اندام هایی مانند مغز. اگر مغز اکسیژن کافی دریافت نکند، می‌تواند شروع به تورم کند و باعث ایجاد وضعیتی به نام ادم مغزی در ارتفاع بالا (HACE) شود. در اصل، این برای مغز HAPE است.

این التهاب می تواند باعث تهوع، استفراغ و مشکل در تفکر و استدلال شود.

مغز دچار کمبود اکسیژن می تواند کوهنوردان را فراموش کند که کجا هستند و دچار هذیان شوند، که برخی کارشناسان آن را نوعی روان پریشی در ارتفاعات می دانند. قضاوت کوهنوردان هیپوکسیک مختل شده است و آنها به انجام کارهای عجیب و غریب مانند درآوردن لباس یا صحبت با دوستان خیالی معروف هستند.

سایر خطرات بالقوه عبارتند از بی خوابی، برف کوری و استفراغ.

با صعود به "منطقه مرگ"، مغز شما یک چهارم اکسیژن مورد نیاز خود را دریافت می کند.

برک گزارش داد که در طول صعود به طور مداوم سرفه می کرد.

او گفت : در هر ثانیه یا سوم نفس بدن شما هوا می‌گیرد و خود را بیدار می‌کنید.

هوا آنقدر رقیق شده بود که او نمی توانست درست بخوابد.

هکت گفت : انسان شروع به زوال خواهد کرد. خواب یک مشکل می شود. تحلیل عضلانی رخ می دهد. کاهش وزن رخ می دهد.

تهوع و استفراغ ناشی از بیماری های مرتبط با ارتفاع، از جمله HAPE و HACE نیز باعث کاهش اشتها می شود. تابش خیره کننده برف و یخ بی پایان می تواند منجر به برف کوری شود از دست دادن موقت بینایی یا ترکیدن رگ های خونی در چشم.

دمای منطقه مرگ هرگز از صفر درجه فارنهایت بالاتر نمی رود. برک گفت : هر پوستی که در معرض آن قرار گرفته باشد بلافاصله یخ می‌زند.

از دست دادن گردش خون در انگشتان دست و پا کوهنوردان می تواند باعث سرمازدگی و در موارد شدید در صورت مرگ پوست و بافت زیرین گانگرن شود. بافت گانگرن اغلب نیاز به قطع شدن دارد.

این همه ضعف فیزیکی و اختلال در بینایی می تواند منجر به سقوط ناگهانی شود. به گفته بورک، خستگی همیشه وجود دارد.

او گفت : تمام چیزی که لازم است این است که یک پا را جلوی پای دیگر بگذاریم.

تصمیم‌ گیری نادرست می‌تواند باعث شود کوهنوردان فراموش کنند با طناب ایمنی به عقب بروند، به بیراهه بروند یا تجهیزات نجات دهنده مانند مخازن اکسیژن را به درستی آماده نکنند.